شب هم به قدر دیدۀ تو، پر ستاره نیست           دریای غصه های دلت را، کناره نیست

گفتی به خادمت که درِ حجره را بـبند           یعنی بـرای تشنگـیت، راه چـاره نیست

آقا شـبـیه مـار گـزیـده، به خود مپـیـچ           آهسته تر، مگر جگرت، پاره پاره نیست؟

بهـتـر که خـواهـرت دم آخـر نـیـامـده           این صحنه ها که قابل درک و نظاره نیست

داری به یاد جدّ خودت گـریه می کـنی           روضه بخوان که جای گریز و اشاره نیست

تو روی خاکِ حجره ای و خاک بر سرم           امـا تـنـت اسیــر هـجـوم سـواره نـیست